CZASAMI KŁAMIĘ // ALICE FEENEY // RECENZJA PRZEDPREMIEROWA

     Historia nie jest prosta. Kobieta leży w śpiączce, ta rzecz jest niemal pewna, chociaż jak wiemy, Amber czasami kłamie. Podczas stanu ni to jawy, ni to snu, pograniczu śpiączki i odczuwania wszystkiego co dzieje się wokół głównej bohaterki, Amber stara się poskładać kilka ostatnich dni w sensowną całość. Ma luki w pamięci, wypowiadane przez odwiedzających ją ludzi zdania stają się impulsem do kolejnych poszukiwań zdarzeń w jej pamięci. Jej proces myślowy jest bardzo intensywny, czasami dla rozluźnienia sytuacji próbowałam sobie przypomnieć proces myślowy Kleofasa z filmu Mikołajek.

Są Święta Bożego Narodzenia. To co wiemy o Amber Reynolds i tajemniczym zdarzeniu, w skutek którego wylądowała w szpitalu to fakt, że leży w śpiączce, najprawdopodobniej po wypadku samochodowym. Ma na sobie pełno siniaków, czy więc można mówić o wypadku czy raczej o celowym działaniu? Otaczają ją ludzie, którzy w jej odczuciu nie życzą jej zbyt dobrze, knują za jej plecami i nie wzbudzają w niej zbyt dużego zaufania. Mąż, siostra, rodzice, tajemniczy sanitariusz, pielęgniarki. Tyle głosów jest w stanie wyodrębnić.

Amber Reynolds lubi kłamać. Początek książki jakoś specjalnie nie wzbudził mojej nieufności do bohaterki. Było mi jej żal. Problemy w związku, uczucie które wygasało pomiędzy nią a jej mężem, brak dzieci. Towarzysząca jej każdego dnia zazdrość, o siostrę, o koleżankę z pracy. Tak, także w pracy jej się nie układało. Amber jest radiową prezenterką, której życie zawodowe na przestrzeni lat było zawiłe i nie do końca przyjemne. Ale to historia bardziej skomplikowana i pisząc o niej więcej miałabym na sumieniu jeden wielki spoiler. Jednak nie spodziewałam się tak wielkiej bezwzględności ze strony bohaterki, która próbuje wyeliminować swojego zawodowego wroga.

W tej książce więcej jest pytań niż odpowiedzi, bo akcja rozwiązuje się dosłownie na kilku ostatnich kartkach. Dawno (!) nie miałam tak, że w ogóle nie mogłam poskładać historii i musiałam czekać na zakończenie by poznać prawdziwą historię Amber Reynolds. Ale czy faktycznie historia tak się skończyła, czy to kolejne kłamstwo? Czasami kłamię to trzymająca w napięciu i niepewności książka, bo co kilka stron następował mały przełom, który obracał moją dotychczasową ścieżkę rozumowania o 180 stopni! Przeczytałam ją bardzo szybko! Ale nic dziwnego, bo nie mogłam się od niej oderwać. No i nie pozwalała mi na to ciekawość, która pchała mnie do czytania kolejnych stron.

Początkowo wydawało mi się, że ta książka to po prostu dobry psychologiczny thriller, który w przyjemny sposób przeprowadzi mnie przez historię wewnętrznej walki bohaterki o odzyskanie wspomnień. Okazało się jednak, że to bardziej rozbudowana historia. Romans sprzed lat, historie z czasów studiów i chyba najciekawszy i początkowo najbardziej niepasujący do całości - pamiętnik i cytowane fragmenty pochodzące właśnie z niego. Ta książka to tykająca bomba, która wybucha w dość nieprzewidywalny sposób roztrzaskując na kawałki to, co sobie ułożyłam, zakończenie, które według mnie mogłoby być prawdopodobne.

Warto podkreślić także sposób w jaki książka została do mnie dostarczona! Zagadkowa paczka, zapakowana warstwowo, na każdej warstwie papieru kolejny kartonik z następnym zagadkowym zdaniem. Prostota z nutką niepewności, która zasiała ciekawość co do treści tej książki.

Za możliwość przedpremierowego przeczytania książki dziękuję